Ik
las daarnet het zoveelste artikel online waarin stond dat het geheim van
vrouwelijke schoonheid een kwestie is van de juiste neus. Het resultaat van een
onderzoek verklaart dat de perfecte neus 106 graden gepositioneerd moet zijn en
benadrukt overigens dat het de eerste keer is dat de draaiing van de neus
gebruikt wordt om schoonheid te bepalen. In uw neus zit ook wiskunde, wie had dat
ooit gedacht? Gelukkigen op deze wereld met de perfecte neus zijn o.a. Scarlett
Johansson en Jessica Biel.
Schoonheid
wordt zonder meer al te vak een tak van wetenschap en logica, van het hoofd zonder hart. We
denken het te kunnen grijpen en begrijpen. We hebben er een gewoonte van
gemaakt om op alles een cijfer te plakken, omdat die toch een garantie biedt op
gecontroleerd geluk. Zo’n geluk dat overigens leefbaar is, dat tijdelijk
dolgelukkig maakt, dat aanwijsbaar en bewijsbaar is, dat vergelijkingen van
appelen met peren schaamteloos toelaat. Zo’n geluk waarin velen hun toevlucht
nemen en hun wereld verkleinen tot een allegaartje van eenzame getallen. Ik heb
mezelf er ook op betrapt op dat te vermoeiende meten aan alle soorten van
idealismen.
Nu
de zomer opnieuw door onze levens waait, is schoonheid altijd directer aanwezig.
De vrouwenmagazines hebben het u waarschijnlijk wel verteld hoe je bikiniproof
kon worden in vier of soms maar twee weken tijd met strikte tips en tabellen.
Volhouden en doen en weinig denken. Zo moet dat dan maar. Voor de zomer en dat
lijf, voor tijdelijke schoonheid, te vaak voor het kritische oog van anderen en
te weinig voor jezelf. Met een neus die een draaiing van 106 graden nodig
heeft. Ogen die je het beste schminkt naargelang de vorm ervan, kleren die je
schikt naar haarkleur,
Op
het einde van dit lijstje zou volgens de magazines, wetenschappen en vele
boeken schoonheid moeten zitten. Perfectie, als het even allemaal kan.
Soms
denk ik dan eens dat op het einde van zo’n lijstje niets anders zit dan een
grootste vorm van ongeluk, van teleurstelling, van gebukt in schaduwen lopen
omdat die idealen niet dichterbij gekomen zijn, van tranen die rollen zonder
echt te snappen waarom ze er zijn, van almaar vermoeid proberen anders te zijn.
Er
lijkt iets niet te kloppen. Cut the crap. Geef schoonheid in dit
leven gewoon een stoel. Laat het thuiskomen. Laat het aanwezig zijn in spontaan
glimlachen. Maak het los van het te overheersende cijfergeluk en durf te leven.
Durft te weten dat perfectie zo’n afschuwelijk begrip is en het daarna te verbannen
uit een leven en durf vooral te denken dat in schoonheid geen wiskunde moet
zitten. Nooit.