Goudvis.

Beter is het nooit iets te verlangen, ook geen gemakkelijke dingen, zoals een x’je na een punt in een zin die zegt: ik heb je lief. Er ligt een hand op je schoot net tussen je billen die je vraagt te blijven. Dat doe je niet, omdat niemand je dat ooit geleerd heeft.

Onderweg kom je drie dingen tegen die je absoluut moet onthouden. Een hond die streepje voor streepje het zebrapad oversteekt en daardoor hoopt te veranderen in iets wat geteld kan worden, muntjes bijvoorbeeld. Een oudere dame die het liefst twee jaar geleden al wilde sterven, maar zichzelf uitdoven durft ze niet. Een twijfelaar die eigenlijk een vrij normale pas heeft, maar voor stoplichten krijgt hij het moeilijk omdat die alle twijfels wegnemen.

Je wil nog tegen mensen praten, ze vertellen hoe je er vanbinnen uitziet, welke emoties je elke dag verliest door te zwijgen. In bomen wil je kerven hoe verliefd je bent om eindelijk te weten welke kleuren dat allemaal heeft. Je wil spaghetti eten als ontbijt om jezelf ervan te overtuigen dat je speciaal bent. En het liefst wil je iets studeren dat memorabel is zodat je ouders later gelukkig kunnen sterven.

Uiteindelijk wil je ook minder willen, omdat ze zeggen dat dat ongelukkig maakt. Maar aan sommige adviezen heb je soms zo weinig dat je liefst het tegenovergestelde doet. Je goudvis heb je, bijvoorbeeld, geen naam gegeven, omdat hij toch nergens heen moet. Hij blijft alleen in cirkels zwemmen. Of dat echt bestaan is, weet je niet.

Je hebt je verdriet om van alles ook uitgesteld voor onbepaalde tijd, omdat het later gemakkelijker wordt, zeggen ze. Alsof het zo gaat krimpen en alle woorden die erbij horen verkleind worden. Dat je verdriet een verdrietje wordt en het alleen nog een minuutje nodig heeft om in zijn plooitje te vallen. En in elk hoekje daarvan val je genadeloos mee.